Beautiful things are never perfect… of?

Kinderen fotograferen vind ik fantastisch! Ik hou van de uitdaging want soms heeft een kind hele andere plannen. In ieder geval duurt de medewerking vaak niet lang en dat snap ik heel goed. Want zegt nou zelf… stilzitten en lief lachen, wat is daar nou aan?

De kleine modelletjes steken wat ze willen, vaak niet onder stoelen of banken. Die eerlijkheid, daar kan ik echt van genieten. Een kind overtuigen om op de foto te gaan terwijl hij of zij dat echt niet wil, dat moet je niet willen. Bovendien, de foto’s worden er niet mooier op en het humeur van het kind ook niet. Ik vind het belangrijk dat een kind er echt plezier aan beleeft. Als het echt niet lukt, dan stel ik voor om het op een ander moment opnieuw te proberen. Maar meestal probeer ik op een leuke, creatieve manier toch dat perfecte plaatje te schieten.

Dion is een kleine jongen die vooral lekker zijn eigen ding doet. Hij trekt zich niet veel van regeltjes aan en heeft energie voor tien! Stilzitten is lastig en de aandacht erbij houden ook. Om hierop in te spelen hadden we bedacht dat ik Dion eerst alleen mee zou nemen. Er zou dan geen afleiding zijn en ik kon alle aandacht op hem richten. Zo kon ik de tijd zo kort mogelijk houden. Ik hoopte dat hij hierdoor meer gefocust zou blijven. Goed plan, vonden we zelf.

Toen ik Dion ophaalde, had hij er zin in! Zijn kapsel was gedaan door tante Lonneke. Met zijn leren jas en jeans vertrokken we richting studio. Zijn te grote pet, had hij aan zijn broek vastgemaakt. We kletsten gezellig over Plopsaland, waar hij de dag ervoor was geweest met zijn vader.

Aangekomen in de studio was hij meteen onder de indruk van alle apparatuur en hij wilde er alles over weten. Ik vroeg hem of hij zin had om mij te helpen met het klaarzetten van de belichting. Dat wilde hij wel, al maakte hij er een compleet eigen versie van. Toen ik hem uitlegde dat ik zo geen foto kon maken omdat zijn opstelling mijn licht blokte, wilde hij als ik het lief vroeg dan toch wel helpen om de opstelling goed neer te zetten.

Door het rennen, sjouwen en bouwen zag het mooi gestylde kapsel van tante Lonneke eruit alsof hij door een wervelwind gelopen had. Even fixen en dan zijn we er klaar voor… zou je denken. Hij bedacht zich op dat moment dat hij toch liever niet meer op de foto wilde zoals we besproken hadden. In plaats daarvan wilde hij gekke foto’s! Ik stelde voor om na iedere gekke snoet een gewoon kijkend gezicht te trekken maar dit vond hij geen goed plan.

Nou, dan mag je nu alle gekke snoeten trekken die je wilt…toe maar! Gooi het er allemaal maar uit! Na een paar minuten kon hij geen gekke snoeten meer bedenken. Oké, dacht ik, dan gaan we nu voor die ene foto, die ik in mijn hoofd heb! Maar net toen ik de foto wilde schieten, sprong hij van het krukje. ‘Zitten was toch niet leuk’. Normaal gesproken zou ik nu de shoot stoppen, maar ik was erop voorbereid dat het lastig zou worden.

Ik heb alles uit de kast getrokken voor die ene blik waarnaar ik zocht. Van dat kleine jongetje, ondeugend, grappig en helemaal zichzelf. Die ene stille foto waar ik die kleine Ciske de Rat in zag. De Twinkeling in zijn ogen als hij zag dat hij je kon plagen. Die foto!