Maxine-Carlijn Donk ziet op 16/06/1993 het levenslicht. Ze is de dochter van Ans en Roland. De zwangerschap van Ans verloopt normaal en ook tijdens de bevalling zijn er geen problemen. Hoewel Maxine onder controle staat bij een kinderarts wegens te weinig haargroei, verlopen de eerste twee kinderjaren voorspoedig. Ze is een vrolijk kind.
Tijdens een vakantie met haar ouders en haar broer, blijkt de dan 2-jarige Maxine plotseling ziek. Maxine heeft de waterpokken opgelopen. Die nacht ontwaakt Ans uit haar slaap en ontdekt dat haar dochter Maxine in verstijfde toestand naast haar ligt. Het is dan overduidelijk dat er veel meer aan de hand moet zijn. Ze besluiten hals over kop naar het ziekenhuis te gaan waar de dienstdoende arts een hersenvlies- en hersenontsteking bij Maxine constateert.
Het aangeslagen gezin vliegt terug naar Nederland. Maxine wordt meteen opgenomen in een ziekenhuis in Nijmegen, waar ze 3 weken zal verblijven. In eerste instantie zeggen de artsen dat deze aandoening vaker voorkomt en dat het wel goed zal komen. Het tegendeel blijkt echter waar, want door beide ontstekingen heeft Maxine zwaar hersenletsel opgelopen. Door deze aangrijpende gebeurtenis zal het leven van Maxine en dit liefdevolle gezin nooit meer hetzelfde zijn. Maxine is voor de rest van haar leven hulpbehoevend geworden. Het vrolijke 2-jarige meisje van toen is nu 20.
Ans, kun je ons vertellen hoe jullie met deze situatie omgaan?‘
Wennen zal het nooit, maar we gaan er gelukkig allemaal goed mee om. Onze twee zonen zijn er mee opgegroeid. Ze waren toen nog klein. Remy was 4 jaar en Fabrice nog maar 9 maanden. Ook onze kleine mannen hadden hun aandacht en verzorging in die tijd natuurlijk hard nodig. Mijn man Roland maakte lange werkdagen en dan was het vaak erg druk. ‘Gelukkig had ik een lieve moeder en twee geweldige zussen die elke dag kwamen helpen. De buurvrouw schoot ook regelmatig te hulp.’
Waar woont Maxine momenteel?‘
Sinds haar derde gaat ze naar de dagbesteding en vanaf haar zestiende woont ze in een woongroep. Voorheen in Venlo en sinds juni 2013 bij PSW in Reuver. Daar gaat ze naar de dagbesteding van negen tot vier. Ze zwemmen, wandelen en snoezelen in de snoezelkamer: een kamer met rustige muziek, sfeerverlichting en een waterbed. Wandelen en zwemmen vindt Maxine heel leuk. Ze is een echt waterkind.’
Voel jij je als moeder wel eens schuldig?‘
Ja. Soms voel ik me wel rot. Je wilt je kind gewoon het liefst bij je hebben.’ Ans is duidelijk aangeslagen. Op dat moment loopt een van haar zonen, Fabrice, binnen.
Fabrice, hoe ga jij hier eigenlijk mee om?
‘Ik weet niet beter. Ik ben namelijk jonger dan Maxine. Voor mij is het altijd zo geweest.’ Op het moment dat Ans voor ons een lekker kommetje soep klaarmaakt, geeft Fabrice Maxine een boterham te eten. Als ik Ans vraag welke momenten ze het meest koestert antwoordt ze: ‘Een moment als dit! Als ik de jongens zo bezig zie met Maxine.’
Ans, hoe ziet het leven van Maxine er momenteel uit?
Maxine kan helaas niet zelf eten, maar drinkt wel zelf uit een beker. Als ze eten niet lekker vindt, spuugt ze het gewoon uit. Snoepen, dat doet ze ook heel graag. Ze hebben haar geschat op een leeftijd tussen de 0 en 2 jaar. Ze kan niet praten, ze maakt geluiden die een baby maakt. Ze vindt het gezellig als er mensen zijn, maar niet als het té druk is. Als Ans staat te koken, volgt ze dat aandachtig. In bad ligt ze erbij als een ware diva. Haar laten schrikken vindt ze niet fijn en als ze boos is slaat ze zichzelf op haar neusbrug of knijpt ze je. Maar ze kan je ook knijpen als ze je knuffelt! Want knuffelen, daar houdt ze erg van. Dat is het een contactmoment dat ik met haar heb. ’Ook wanneer Ans een bepaald geluid maakt, begint Maxine te lachen.
Waar haal je de kracht vandaan?‘
Relativeren, dat houdt ons sterk. We genieten van de gezinsmomenten die we wel hebben. Het is ons gezin overkomen. Iedereen groeit er in mee. Ik heb me nooit afgevraagd: “Waarom wij?!?” Ondanks alles moet je wel door blijven gaan. Natuurlijk knapt er bij mij ook wel eens iets. Maar ik kom er altijd wel uit. ’ Het beangstigt me dat we er ooit niet meer zijn. De vraag wat er dan met Maxine gebeurt is wel iets waar ik vaker aan denk. Ik maak me natuurlijk ook zorgen om de jongens, maar dat zijn andere zorgen. Zij kunnen voor zichzelf opkomen, Maxine niet. Natuurlijk heb ik dat niet meer in de hand als ik er niet meer ben. Ik ben bang dat de sociale controle dan weg is. De jongens zullen er zeker zijn, maar ik kan niet verlangen dat ze iedere week naar Maxine gaan. Misschien wonen ze dan niet meer in de buurt, je weet het allemaal niet.’ Wanneer Ans vertelt dat ze het soms moeilijk vindt om kinderen te zien van Maxine’s leeftijd, nemen haar tranen de vrije loop. ‘Je vraagt je toch af hoe ze dan was geweest.’ Het verdriet maakt echter meteen plaats voor een moment van vreugde omdat Maxine op dat moment heel hard begint te lachen. ‘Soms droom ik dat ik ‘s morgens wakker word en Maxine naast mijn bed staat en “Goeiemorgen mama” zegt...’
Goojemorge maedje, hesse lekker geslaope
De zôn is al wakker, de raam steit al aope
Hesse koppien messchien Van dae lekkere wien
Of is 't gelök nao diene kop toe gesteege?
We kinne alles, waat we waal 's,
hebbe wille doon gaon doon vandaag
We kinne euveral haer, met idderein mei,
De wereld blief van ôs vandaag
Goojemorge maedje
Goojemorge maedje, koffie, bruúdjes en eier
Heej is d'n handdook, heej zien dien kleier
En dan zeen we daonao waal
Waat of we doon gaon en wao
We de res van ôs laevesdaag gaon sliéte
We kinne alles, waat we waal 's,
hebbe wille doon gaon doon vandaag
We kinne euveral haer, met idderein mei,
De wereld blief van ôs vandaag
Goojemorge maedje
Maar 't raegent, en al raegent 't nog maar net
D'n daag is gezaegend
We blieve thoés, gaon truuk nao bed
Het lied dat Ans en Maxine samen luisteren
